رجب، شعبان، رمضان؛ دعوت، عزیمت، ضیافت

ماه های رجب ، شعبان و رمضان ، فرصتی است که اهل دل آن را غنیمت شمرده و در تنهایی یا به ظاهر در جمع  و اجتماع ، به خلوت گزینی و چله نشینی روی می آورند . اذکار و عبادات ویژه همچون روزه و اعتکاف از جمله این دوره عرفانی و اخلاقی است که فرمود: «وَ واعَدْنا مُوسى‏ ثَلاثینَ لَیْلَةً وَ أَتْمَمْناها بِعَشْرٍ فَتَمَّ میقاتُ رَبِّهِ أَرْبَعینَ لَیْلَةً وَ قالَ مُوسى‏ لِأَخیهِ هارُونَ اخْلُفْنی‏ فی‏ قَوْمی‏ وَ أَصْلِحْ وَ لا تَتَّبِعْ سَبیلَ الْمُفْسِدینَ » «و با موسى سى شبه وعده کردیم و آن را به ده شب دیگر کامل کردیم، و وعده پروردگارش چهل شب تمام شد موسى به برادر خویش هارون گفت: میان قوم من جانشین من باش و به اصلاح کارشان پرداز و طریقه مفسدین را پیروى مکن» (142 اعراف) .

از این رو بیانات سه فرزانه را در این باره گردآورده ام که یکی پیر مراد جمارانی است و یکی شاگرد امام و معلم انقلاب ؛ شهید مطهری و دیگری فرزند خلف روح الله ؛ سید علی خامنه ای که پیام تشکر وی پس از حادثه انفجار و ترور نافرجام که خطاب به مراد خویش نوشت :‏«سر خم می سلامت ، شکند اگر سبویی»!

حضرت روح الله اطرافیان و شاگردان بسیاری داشت اما برخی ویژگی ها را تنها می شود از شاگردان و رابطان خاص ایشان شنید و این نکته را باید در امتیازات این شاگردان نیز دریافت چرا که هر کس به اندازه درک و ظرفیت خود می تواند از اولیای خدا بهره بگیرد.

حضرت آیت الله سید علی خامنه ای از جمله این خاصان است که برخلاف بسیاری که خاطراتی معمولی و تاریخی را از امام رضوان الله تعالی علیه نقل می کنند ، گاهی نکته هایی ظریف از آن مرد الهی بیان می کنند که به قول طلبه ها به قابلیت قابل هم ، بستگی دارد.

مقام معظم رهبری در دیدار با اعضاى کادر مرکزى جنبش انقلابى حزب‏اللَّه لبنان می فرمایند: « به اعتقاد من بایستى مهمترین امر در ذهنتان این باشد که به خدا توکل کنید و حقیقتاً - به معناى واقعى کلمه - از او کمک بخواهید و از او استغاثه کنید. اشخاصِ ما عجزه‏یى بیش نیستیم؛ این عجز را بایستى به قدرت بى‏نهایت پروردگار وصل کنیم، تا بکلى آسیب‏ناپذیر شویم. من طهارت و صفاى شما را مى‏دانم؛ اما روزبه‏روز باید این بیشتر بشود. توسلات و توجهاتتان را به پروردگار بیشتر کنید. نوافل - مخصوصاً نافله‏ى شب - وسیله‏ى مهمى است. شما ببینید که خداوند متعال در سوره‏ى مزمل با پیامبر خودش چگونه حرف مى‏زند. بعد از آن‏که او را به برخاستن در شب و تضرع در نیمه‏ى شب امر مى‏کند، مى‏فرماید: «انّا سنلقى علیک قولا ثقیلا». البته قیام او با قیام امثال ما فرق مى‏کند؛ طبعاً آن ثقلى که بر دوش آن بزرگوار بود، با ثقلهایى که بر دوش لاغر و ضعیف ما هست، فرق مى‏کند؛ به همان نسبت، خود ما هم کوچک و ضعیفیم و همان تمرین براى ما هم لازم است. من در زندگى امام بزرگوارمان (رضوان‏اللَّه‏تعالى‏علیه) این را یافتم که وقتى بار عظیمى بدون سابقه بر دوش او قرار مى‏گرفت، با اتصال و ارتباط معنوى و قلبى، خودش را تقویت مى‏کرد. در این اواخر، معمولاً ایشان در ماه رمضان با کسى ملاقات نمى‏کردند. من بعد از ماه رمضان که ایشان را زیارت مى‏کردم، بوضوح مى‏دیدم که نورانى‏تر شده‏اند؛ به خاطر همین نورانیت بود که ایشان تا آخرین ماههاى عمرشان مثل کوه ایستاده بودند. سن پیرى معمولاً فصل ضعف و انحطاط جسمى و روحى در انسان است؛ ولى جوان از لحاظ روحى و جسمى - هر دو - قوى است؛ اما این را بایستى به خداى متعال وصل کند، تا در او هیچ چیزى نفوذ نکند. به‏هرحال، در این مبارزه‏ى عظیمى که در مقابل شماست و باید آن را ادامه بدهید، من تقویت جانب معنوى را واجب مى‏دانم.»[1]

ایشان در بیانات مختلف به جایگاه و ارزش ماه رجب اشاره دارند از جمله این که : «ماه مبارک رجب ... ماه بسیار بزرگ و مبارکى است. این ماه و ماه شعبان و ماه رمضان، عید بندگان صالح خدا و اولیاءاللَّه محسوب مى‏شود؛ چون وقتِ مناجات و تضرّع و توجّه به حضرت ربّ‏الارباب است ... هر فرصتى را براى استحکام رابطه بین «عبد» و «رب» باید مغتنم شمرد؛ و فرصت ماه رجب، از این فرصتهاست. دعاهایى که در این ماه وارد شده، درسهاى تربیت است. دعا را باید شناخت... ماه رجب و ماه شعبان، مقدّمه ماه رمضان هم هست. همه اینها مقدّمه «لیلةالقدر» است. چقدر خوب است که جوانان عزیز ما و عموم مردم، دلهاى خودشان را در این ماه، آماده ورود به ماه مبارک شعبان و ماه مبارک رمضان کنند.... امروز در نظام اسلامى ما، مردم رابطه قلبى و معنوى خودشان را با خدا قویتر کنند و با خدا انس بیشترى بگیرند و این فرصت ماه رجب و فرصت هاى متبرّک، فرصتهاى مغتنمى است.»[2]

« ایام مغتنم و ذى قیمت ماه رجب؛ وقت ذکر است، وقت دعاست، وقت توجه است...امروز جامعه‌ى انقلابى ما، مردم مؤمن ما، نیاز به این دارند که این آرامش را، این سکینه را، این طمأنینه و وقار را در خودشان هرچه بیشتر به وجود بیاورند. «الا بذکر اللَّه تطمئن القلوب». یاد خداست که دلها را در ماجراهاى طوفانى دنیا و زندگى حفظ میکند. یاد خدا را مغتنم بشمارید ... دعاهاى ماه رجب یک دریائى از معرفت است. در دعا فقط این نیست که انسان دل را به خدا نزدیک میکند؛ این هست، فراگیرى هم هست. در دعا هم تعلیم است، هم تزکیه هست.» [3]

« قدم اول این است که ما به کمک الهى اعتماد داشته باشیم و رابطه‏ى دل خودمان را با خدا محکم کنیم؛ اینجا میرسیم به مسئله‏ى دعا، عبادت، تضرّع، مناجات و توسّل باللَّه. ماه رجب، بهار عبادت و تضرّع و توسل الى اللَّه است. این ایام عبادت را - این ماه رجب را، ماه شعبان را و بالاتر، ماه رمضان را - دست کم نباید گرفت...من خدا را شاکرم که مى‏بینم مردم ما و بخصوص جوانان ما، دلشان به سمت معنویت، به سمت خدا، به سمت دعا و به سمت تضرع متمایل است ... شما ببینید هزاران نفر جوان ما، امروز رفته‏اند و در مساجد ... مشغول اعتکاف شده‏اند؛ ... با خداى متعال تضرع میکنند و حرف میزنند. این خیلى ارزش دارد؛ این اعتکاف را ملت ما خیلى قدر بدانند... ماه رجب است، ماه عبادت است، ماه توسل به پروردگار است، ماه تضرع است؛ و در این راه، ماه تشبه به امیرالمؤمنین است.» [4]

« ایام ماه مبارک رجب است. اولین چیزى که در این ایام و بعد در ایام ماه مبارک شعبان، بالاخره در پله‌ى سوم و بالاتر در ماه مبارک رمضان باید مورد توجه یکایک ما قرار بگیرد - هر جا هستیم - اصلاح خود و زدودن غفلتها و ظلمتها از دل خود باید باشد؛ اصل این است... ماه رجب فرصت خوبى است؛ ماه دعاست، ماه توسل است، ماه توجه است، ماه استغفار است. دائم هم باید استغفار کنیم. هیچ کس هم خیال نکند که من از استغفار مستغنى‌ام... بلاشک پیغمبر هم حداقل روزى هفتاد مرتبه استغفار میکرد. استغفار براى همه است؛ ... ماه استغفار است.» [5]

« عزیزان من! ماه رمضان در پیش است. تا چند روز دیگر مؤمنان - کسانى که لیاقت آن را دارند - در پاى سفره ضیافت الهى حاضر مى‏شوند. خودِ روزه، توجّه به خداى متعال، ذکرها و دعاهایى که در این ماه غالباً دلها به آنها متمایل و متوجّه مى‏شوند، جزو سفره ضیافت الهى است. از این سفره حداکثر استفاده را بکنید و خود را آماده نمایید. ماههاى رجب و شعبان، ماههاى آماده شدن دل انسان براى ماه رمضان است...عزیزان من! فرزندان من! جوانان عزیز!...از خداوند بخواهید، دلهاى باصفاى خود را متوجّه خدا کنید و با او حرف بزنید. زبان حرف زدن با خدا، زبان مخصوصى نیست؛ اما معصومین ما - کسانى که پایگاههاى قرب الهى را یکى پس از دیگرى طى کردند - با زبانهاى خوبى با خدا حرف زدند. آنها راه سخن گفتن با خدا را به ما یاد دادند. این مناجات شعبانیّه، این دعاهاى ماه رجب و ماه شعبان، این مضامین عالى، این معارف رقیق و نورانى با الفاظ زیبا و معجزه‏گون، وسیله‏اى براى دعاکردن ماست.» [6]

همچنین شهید بزرگوار استاد آیت الله مطهری ، بیانات و خاطراتی از این ایام دارد:

« ماه مبارک رجب است. براى جمعه اول رجب یک سلسله اعمال وارد شده است... ما که بچه بودیم، در منزل خود ما (من از هفت و هشت سالگى کاملًا یادم هست) اصلًا اینکه ماه رجب دارد مى‏آید مشخص بود؛ مى‏گفتند یک هفته به ماه رجب مانده، پنج روز مانده، سه روز مانده، امشب احتمالًا اول ماه رجب است، برویم براى استهلال؛ مى‏رفتند براى استهلال، ماه را ببینند، شب اول ماه رجب است، اعمال ماه رجب را بجا بیاورند. در مسجد که جمع مى‏شدند، همه صحبت آمدن ماه رجب بود. ماه مبارک رجب و ماه مبارک شعبان پیش‏درآمدهاى ماه مبارک رمضان هستند. من از بچگى همیشه این را مى‏دیدم، مرحوم ابوى ما و مرحومه والده ما غیر از اول و آخر ماه رجب و غیر از ایام‏البیض (یعنى سیزدهم و چهاردهم و پانزدهم این ماه که اعمال بالخصوصى دارد و عمل معروفش به نام عمل «امّ داود» را ما آن زمان بچه بودیم بجا آورده بودیم، ... ایندو غیر از روز اول و روز آخر و سه روز وسط، حداقل پنجشنبه و جمعه‏ها روزه بودند و بلکه مرحوم ابوى ما در بعضى از سالها دو ماه رجب و شعبان را پیوسته روزه مى‏گرفتند و به ماه مبارک رمضان متصل مى‏کردند، یعنى این سه ماه را یکسره روزه مى‏گرفتند. اصلًا این ماه، ماه استغفار و توبه و عبادت است. حتى وارد شده است که اگر کسى نتواند روزه این ماه را بگیرد ذکرى وارد شده است که روزى صد بار این ذکر را بگوید به عنوان جبران روزه‏اى که نتوانسته است بگیرد. یادم است که در ماه مبارک رجب در سال21 - که تابستان بود و به اصفهان رفته بودیم- مى‏رفتیم به درس آقاى حاج‏آقا رحیم ارباب سلّمه‏اللَّه تعالى که از بزرگان هستند. من این ذکر را اول بار از این مرد شنیدم. مى‏دیدم که خیلى کند صحبت مى‏کند و اذکار را بالخصوص خیلى با تأ نّى و حضور قلب مى‏گوید: سُبْحانَ الْالهِ الْجَلیلِ، سُبْحانَ مَنْ لایَنْبَغِى التَّسْبیحُ الّا لَهُ، سُبْحانَ ذِى‏الْعِزَّةِ وَالْجَلالِ ... مى‏دیدم این مرد مرتب اینها را مى‏گفت. چون پیرمرد بود و نمى‏توانست روزه بگیرد، آن را با این جبران مى‏کرد. و باز یادم نمى‏رود که در همان سالها روز بیست و پنجم رجب بود (روز وفات حضرت موسى بن جعفر سلام‏اللَّه علیه)، ... یک وقت صداى مرحوم حاج میرزا على‏آقا را شنیدم... براى طلبه‏ها موعظه مى‏کرد و بعد هم ذکر مصیبت. حدیث دارد که در قیامت فریاد مى‏کشند: «أیْنَ الرَّجَبیّون» رجبیون کجا هستند؟ این مرد با همان آهنگى که داشت و با آن حال و روحى که داشت این تعبیر را به کار برد: آن وقتى که بگویند «أیْنَ الرَّجَبیّون» و ما در پیشگاه پروردگار شرمسار باشیم، در ماه رجب هیچ چیزى نداشته باشیم و اصلًا جزء رجبیّون شمرده نشویم، چه خواهیم کرد؟ غرض این است: این ماه، ماه استغفار و عبادت و روزه است و این سنتها در میان ما بکلى دارد فراموش مى‏شود. ماه رجب مى‏آید، بزرگهایمان [متوجه نمى‏شوند] تا چه رسد به بچه‏ها.» [7]

« مرحوم پدر خودمان رضوان‏اللَّه علیه، ما از بچگى این را مى‏دیدیم ... ما حس مى‏کردیم ماه رمضان که مى‏آید واقعاً یک امر قابل احترامى مى‏آید، یک امرى مى‏آید که دارد استقبال مى‏شود، از ماه رجب و شعبان به استقبال مى‏رفتند یعنى مرتب روزه مستحبى مى‏گرفتند؛ پیشواز مى‏رفتند. پیشواز رفتن [یعنى‏] مهمانى دارد مى‏آید که ما داریم استقبالش مى‏کنیم. آداب ماه رجب، آداب ماه شعبان و مستحبات این دو ماه عمل مى‏شد. معلوم بود که به سوى یک امر بزرگ و خطیر دارند مى‏روند.»[8]

« در دعاى رجب مى‏خوانیم: یا مَنْ ارْجوهُ لِکُلِّ خَیْرٍ وَ امَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ کُلِّ شَرٍّ تا آنجا که مى‏گوییم: یا مَنْ یُعْطِى الْکَثیرَ بِالْقَلیلِ اى خدایى که رحمت و نعمت بسیار را مى‏دهى در مقابل عمل کم. یا مَنْ یُعْطى مَنْ سَئَلَهُ اى خدایى که عنایت مى‏کنى به هرکه‏ از تو بخواهد ولو عملى هم نداشته باشد؛ معاوضه عمل هم نیست. یا مَنْ یُعْطى مَنْ لَمْ یَسْئَلْهُ وَ مَنْ لَمْ یَعْرِفْهُ اى خدایى که اعطا مى‏کنى و رحمت مى‏کنى به بنده‏اى که حتى از تو نخواسته و تو را نمى‏شناسد تَحَنُّناً مِنْهُ وَ رَحْمَةً از بس تو به بندگان خودت لطف و تحنّن و رأفت و رحمت دارى! یکى از شرایط دعا- که شرایط زیاد دارد- همین ایمان به لطف عمیم پروردگار است و اینکه رحمت پروردگار بى‏منتهاست و اینکه انسان هر اندازه عاصى و گناهکار باشد اگر به مانند یک بنده تائب و بازگشت‏کننده و مُقرّ به معصیت و بنده‏اى که تصمیم گرفته است دیگر نافرمانى نکند به درگاه الهى قدم بگذارد محال و ممتنع است که پروردگار او را از در خانه خودش دور کند» [9]

اما امام امت حضرت روح الله ! این پیر جمارانی و مرد آسمانی از پیشوازی رمضان چه رازی نجوا می کرد و چه رمزی می گشود و با چه شوقی به ضیافت خدا می شتافت که نورانیتش در شب قدر هر سال افزون تر می شد؟

خمینی می گفت:
« این سه ماه رجب و شعبان و ماه مبارک رمضان، برکات بسیار نصیب انسان شده است.، انسانهایى که مى‏توانند استفاده کنند از این برکات، ... شرافت این سه ماه در زبانها و در بیانها و در عقلها و در فکرها نمى‏گنجد. و از برکات این ماهها ادعیه‏اى است که وارد شده است در این ماهها... مناجات شعبانیه از بزرگترین مناجات و از عظیمترین معارف الهى و از بزرگترین امورى است که آنهایى که اهلش هستند مى‏توانند تا حدود ادراک خودشان استفاده کنند... و چه بسا مسائل عرفانى که در قرآن و این مناجاتهاى ائمه اطهار سلام اللَّه علیهم و همین مناجات شعبانیه مسائل عرفانى هست که اشخاص، فلاسفه، عرفا تا حدودى ممکن است ادراک کنند، بفهمند عناوین را، لکن آن ذوق عرفانى چون حاصل نشده است نمى‏توانند وجدان کنند. آیه شریفه در قرآن: ثُمَّ دَنى‏ فَتَدَلَّى‏ فَکَانَ قَابَ قَوْسَیْنِ أَوْ أَدْنَى‏ خوب، مفسرین، فلاسفه در این باب صحبتها کردند، لکن آن ذوق عرفانى کم شده است.
الهى هَبْ لِى کَمالَ الْانْقِطاعَ الَیْکَ وَ انِرْ ابْصَارَ قُلُوبِنا بِضِیاء نَظَرِها الَیْکَ حَتّى‏ تَخْرِقَ ابْصارُ الْقُلُوبِ حُجُبَ النُّورِ فَتَصِلَ الَى مَعْدِنِ الْعَظَمَةِ وَ تَصیرَ ارواحَنا مُعَلَّقَهً بِعِزّ قُدْسِکَ الهى وَاجْعَلْنِى مِمَّنْ نادَیْتَهُ فَاجابَکَ وَ ناجَیْتَهُ فَصَعِقَ لِجَلالِکَ‏ اینها عناوینشان را خیال مى‏کند انسان، خوب، ما هم مى‏دانیم. نه عارف و نه فیلسوف و نه دانشمند نمى‏توانند ذوب کنند چى هست مسئله. مسئله‏ فَصَعِقَ لِجَلالِکَ‏ که مبدأش قرآن است: و خَرَّ موسى‏ صَعِقاً ، مسئله‏اى است که انسان گمان مى‏کندکه خوب افتاد غش کرد «صَعِقَ» یعنى غش کرد، اما این غش چى بوده است؟ غش حضرت موسى چى بوده است؟ این مسئله‏اى نیست که غیر موسى بفهمد. یا: دَنى‏ فَتَدَلّى‏ را، این مسئله‏اى نیست که غیر آن کسى که «دُنُوّ» پیدا کرده است بتواند فهم کند، ادراک کند، ذوب کند. یا همین جملاتى که در این مناجات بزرگ است ... که به حسب ظاهر سهل است و واقعاً ممتنع است....خدا با آدم مناجات مى‏کند، چى است مناجات؟ چه خواسته‏اند ائمه؟ این ... که همه ائمه این مناجات را مى‏خواندند. چى بوده است این؟ بین آنها و خداى تبارک و تعالى چه مسائلى بوده است؟ هَبْ لِى کَمالَ الْانْقِطاعِ الَیْکَ‏ کمال انقطاع چى است؟ وَ بِیَدِکَ لابِیَدِ غَیْرِکَ زِیادَتى وَ نَقْصِى وَ نَفْعِى وَ ضَرّى ؛ خوب، آدم به حسب ظاهر مى‏گوید خوب، همه چیز با اوست. اما وجدان این مطلب که هیچ ضررى به ما نمى‏رسد الا به دست اوست، هیچ منفعتى نمى‏رسد الّا به اوست، اوست ضارّ و نافع، اینها چیزهایى است که دست ماها از آن کوتاه است. و دعا کنید که خداى تبارک و تعالى به ما توفیق بدهد که در این ماه شریف و ماه شریف رمضان از این مسائل هم یک حظى ولو یک جلوه کوچکى در دلها و قلبهاى ما واقع بشود، و لااقل مؤمن به این بشویم که قضیّه «صَعِقَ» چه قضیه‏اى است. مؤمن به این بشویم که مناجات خدا با انسان چى هست. مناجات را مؤمن بشویم به آن، انکار نکنیم، نگوییم اینها حرفهاى درویشى است. همه این مسائل در قرآن هست به نحو لطیف و در کتب ادعیه مبارکه ما که از ناحیه ائمه هدى وارد شده است، همه این مسائل هست، نه به آن لطافت قرآن، لکن به نحو لطیف. آن هم و همه اشخاصى که بعدها این اصطلاحات را به کار برده‏اند فهمیده و نفهمیده از قرآن و حدیث گرفتند، و ممکن است که اصل مسندش هم درست ندانند؛ البته به حقیقت‏اش هم کم آدمى است که مى‏تواند پى برد تا چه رسد به اینکه ذایقه روح بچشد این را. چشیدن ذایقه یک مسئله فوق این مسائل است .[10]

این دعاهایى که در ماهها هست، در روزها هست، خصوصاً، در ماه رجب و شعبان و ماه مبارک رمضان، اینها انسان را همچو تقویت روحى مى‏کند- اگر کسى اهلش باشد، ماها که نیستیم- همچو تقویت روحى مى‏کند و همچو راه را براى انسان باز مى‏کند و نور افکن است براى اینکه، این بشر را از این ظلمتها بیرون بیاورد و وارد نور بکند که معجزه آساست. به این دعاها عنایت بکنید. گول بعض از نویسنده‏ها و امثال کسروى را نخورید که ادعیه را تضعیف مى‏کردند؛ این تضعیف، تضعیف اسلام است، نمى‏فهمند اینها، بیچاره‏اند. نمى‏دانند در این کتاب چه چیزها هست، همان مسائل قرآن است با لسان دیگرى که لسان ائمه باشد...این ادعیه در ماه مبارک رجب و خصوصاً در ماه مبارک شعبان اینها مقدمه و آرایشى است که انسان به حسب قلب خودش مى‏کند براى اینکه مهیا بشود برود مهمانى؛ مهمانى خدا، مهمانى‏اى که در آنجا سفره‏اى که پهن کرده است قرآن مجید است و محلى که در آنجا ضیافت مى‏کند مهمش «لیلة القدر» است و ضیافتى که مى‏کند ضیافت تنزیهى و ضیافت اثباتى و تعلیمى [است‏]. نفوس را از روز اول ماه مبارک رمضان به روزه، به مجاهده، به ادعیه مهیا مى‏کند تا برسند به آن سفره‏اى که از آن باید استفاده کنند و آن «لیلة القدر» است که قرآن در آن نازل شده است ...این ضیافت الهى انسان را منقلب باید بکند از این جهت حیوانى به آن جهت واقعى انسانى؛ از آن ظلمتهایى که اطلاع به آن داریم منقلب کند انسان را به آن نورهایى و نور مطلقى که همه عالم تبع اوست ... این ادعیه مهیا مى‏کنند این نفوس را براى اینکه این علایقى که انسان دارد و بیچاره کرده انسان را این علایق، این گرفتاریهایى که انسان در این عالم طبیعت دارد و انسان را سرگشته کرده است، متحیر کرده است نجاتش بدهند و آن راهى که راه انسان است ببرند ... همه منتهى به جهنم مى‏شود الّا صراط مستقیم؛ آنى که راه انسان است. اگر راهمان بدهند دراین «ضیافة اللَّه» و مستعد شده باشیم که وارد بشویم در این ضیافت خدا و در این ماه مبارک، امید است که ان شاء اللَّه یک هدایتى شامل حالمان بشود. خودتان را تقویت کنید دراین ماه مبارک، مهیا بشوید براى همه پیشامدها... یک چوپان با عصایش پامى شد مى‏رفت فرعون و آن بساط فرعونى را مى‏رفت دعوت مى‏کرد که بیا مسلمان شو، بیا آدم شو. یک صغیر یتیم چوپان زاده یا چوپان از حجاز پامى شود همه دولتها را دعوت مى‏کند که بیایید آدم بشوید؛ براى این است که آدم کنند همه را ... فطرت شما توجه به خدا دارد، خودتان متوجه نیستید. همه فطرتها توجه به خدا دارد. این ماه رمضان و هر ماه رمضان دیگرى مهیا کنید خودتان را... مهیا کنیم خودمان را براى ورود در «ضیافة اللَّه»؛ در مهمانى خدا که ان شاء اللَّه با سلامت نفْس، با نور هدایت خداى تبارک و تعالى وارد بشویم در این ماه عزیز معظم و فرق بکنیم. در این ماه فرق داشته باشیم با سایر ماهها ودنبال این باشیم که ان شاء اللَّه «لیلة القدر» را دریابیم، برکات «لیلة القدر» را که قرآن در آن نازل شده است، همه سعادت عالَم در آن شب نازل شده است و از این جهت، از همه شبهاى عالَم بالاتر است، این را بتوانیم ادراک بکنیم، درک بکنیم. خداوند ان شاء اللَّه، شماها را توفیق بدهد که با سلامت و سعادت وارد در «ضیافة اللَّه» بشوید و از آن مائده‏هاى آسمانى که قرآن و ادعیه است ان شاء اللَّه، همه‏مان مستفیض بشویم و با یک روح سالمى وارد بشویم و «لیلة القدر» [را] هم دریابیم، سَلامٌ هِىَ حَتّى‏ مَطْلَعِ الفَجْر. [11]

در این ماه مبارک خودتان را تقویت کنید به قوّتهاى روحانى ... ضیافت خدا در ماه رمضان یک شعبه‏اش روزه است، آن‏ ضیافت خداست؛ یک شعبه‏اش روزه است و یک امر مهمش که مائده غیبى و آسمانى است قرآن است. شما دعوت شده‏اید به مهمانى خدا و شما در ماه رمضان مهمان خدا هستید. مهماندار شما، شما را وادار کرده است به اینکه روزه بگیرید. این راههایى که به دنیا باز است و شهوات است، اینها را سدش کنید تا مهیا بشوید براى لیلة القدر. ماه شعبان مقدمه است براى ماه مبارک رمضان که مردم مهیا بشوند براى ورود در ماه مبارک رمضان و ورود در «ضیافة اللَّه». ... ماه شعبان براى مهیا کردن این افراد است، مهیا کردن مسلمین است براى ضیافت خدا، ادبش آن مناجات شعبانیه است... این مناجات شعبانیه براى این است که شما را، همه را مهیا کند براى «ضیافة اللَّه» ... مناجات شعبانیه، کافى بود براى اینکه امامان ما، امامان بحقند؛ آنهایى که این دعا را انشا کردند و تعقیب کردند. تمام این مسائلى که عرفا در طول کتابهاى طولانى خودشان یا خودشان مى‏گویند در چند کلمه مناجات شعبانیه هست...[12]

ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
[1]farsi.khamenei.ir/ بیانات مقام معظم رهبری حضرت آیت الله خامنه ای در دیدار با اعضاى کادر مرکزى جنبش انقلابى حزب‏اللَّه لبنان 12/12/1370
[2]همان؛ دیدار اقشار مختلف مردم 29/7/1377
[3]همان؛ خطبه‌های نماز جمعه‌ی تهران 29/3/1388
[4] همان؛ دیدار اقشار مختلف مردم به مناسبت میلاد حضرت على علیه‏السّلام 26/4/1387
[5]همان؛ دیدار نمایندگان مجلس شوراى اسلامى 11/9/1388
[6]همان؛ اجتماع بزرگ مردم شهرستان کاشان و آران و بیدگل 20/8/1380
[7] مجموعه‏آثاراستادشهیدمطهرى، ج‏27، ص: 561
[8] همان؛ ج‏27، ص: 464
[9] همان؛ ص: 673
[10] صحیفه امام، ج‏17، ص: 459
[11] همان؛ ج‏13، ص: 36
[12] همان؛ ص: 33