مشكلات زماني حل مي‌شود كه آنان كه الفِ اِمام را متكبرانه و از سر جهل، هماره با «فتحه» مي‌خوانند و لاجرم او را «مقابل» معنا مي‌كنند و با او به تقابل برمي‌خيزند، بدانند اِمام با «كسره» -به‌معناي پيشوايي- نوشته مي‌شود تا در برابر او منكسر شويم و او را اطاعت نمائيم؛ نه آن‌كه هرگاه منافع‌مان اقتضاء كرد از او خرج كنيم و او را رنج دهيم و ميراث او را به تاراج فرقه‌گرايي و جرگه‌سالاري دوستان‌مان پيش‌كش كنيم.