مهراب آشنا! گفتي سرمشق! نه من راهنمايم و نه تو رهرو! من تو را به کتاب خدا فرامي‌خوانم که آياتش همه نور است و نه گل و بلبل و غزل که جلال و جبروت و قدرت و تقدير و جبر و مهر و رحمت و رحمانيت و هدايت است. همين قرآن که از بخشش و بخشايش سخن مي‌گويد، دانشمندان بي‌بصيرت را به درازگوش تشبيه مي کند و چه درشتي‌ها با بسياري دارد. دين را با عينک نبايد ديد. در دين آسماني ما نه تنها حيوانات که همه انسان‌ها برابرند. همه به دنيا مي‌آيند و همه مي‌ميرند و بهترينشان با تقواترينشان است. همچنين انسان‌ها آفريده شده‌اند تا خداي را بشناسند و ولايتش را به گردن بگيرند و عبدش باشند و به تکليف عمل کنند و جز بندگي او را نپذيرند و با جان خويش پاي اين آزادگي که بندگي قدرت مطلق است بمانند. اگر بنده خدا نباشي، سرسپرده غير خدا خواهي بود که اين غير يا خودت هستي يا ديگران! امروز نگاه کن به زندگي بي‌لذت دباغ (سروش) که از چه مانده و از که رانده! همه آن چه را که روزي گمان مي‌کرد براي اسلام و انقلاب مي‌رشته، پنبه کرده و با طناب خودخواهي و به فرموده شياطين به قعر چاه ويل افتاده است و دست و پا مي‌زند. باري تاريخ ديده است از اين قماش علمايي که عسلشان زهر آلود است و زهي طرب که در نامه‌اي فريبکارانه از حوزويان دعوت کرد به اعتراض از قم به نجف مهاجرت کنند و کسي هم محل سگ نگذاشت!!! طرفه، آن که وحي الهي را شعر حجازي مي‌خواند، به علماي دين محمدي نامه مي‌فرستد! بگذريم! آشنا بيا خودمان باشيم. بيا حرف‌هاي خودت را بزن و از دل تنگت بگو و بگويم. شايد بتوانيم ثابت کنيم هنوز حرف‌ها و گوش‌هايي هست براي گفتن و شنيدن. و اگر اهل شعاري به همان دهکده حيوانات بيانديش شايد قانون نجاست خوک، تغيير کرد!