برای جنگ مقدس ، شعر لازم شد
     برای شعر مقدس ، جنگ لازم نیست؟

مبارزه بانفس، جنگ من است
   و هرچه که نام است
    ننگ من است

ننگ بالاتر از این که به نام شهید
      تنور نانوایی نام من
   گرم است

سوابق جبهه‏ام را که نداشته‏ام
    ویا حضور دو  روزه برای فرار

                و درصدی که مغز مرا به ترکش خورد
    همان نداشته آبروی مرا
که با خود برد

خجالتی که از سنگ مزار می بلعم!
نگاه شرم مرا که سنگ شهید می‏خواند!!

                            مریضی وجدان من که آخر مرد!!!

کسی که ریش‏های مرا می‏بیند
   به ریشه‏ی جیب‏های من می‏خندد؟!

چه پول‏ها که بعد از جنگ عاید شد
          چه سودها که می گیرند امروز
                                   به نام بسیج!

کسی هم نمی‏پرسد    آیه ربا برای چه نازل شد؟

منی که دیروز نبودم و امروز هم
همیشه هستم وگرسنه‏ام بی پول

طمع، قناعت مرا
           با دندان عقل می‏جود هنوز!

گذشته را به نام سرداران
              ضمیمه کرده‏ام به پرونده سابق
و ساخت و سوز وطن را به نام سرداری
         نوشته‏ام به حساب نسل‏های لاحق

جدال من ونفس همچنان باقی است
یا مرگ یا شهادت، هردو ناچاری است !!