<
بچه مثبت اهل شعر
تماس با نویسنده
سال 84
سال 85
سال 86
سال 87
سال 88
سال 89
سال 90
لینک دوستان
سالار
مسعود رهبری
احمد نجمی
همین نزدیکا
نرجس
جلیلی
حسام و باران
سیب صبح
رسانه
غزوه
بهنوا
حزب الله
داودی
دل آهه
سوزن بان
شیعه مذهب برتر
خاطرات اینترنتی مقداد
حرفای خودمونی من
علوم قرآنی
عدل الهی
بچه دانشجو !
خلوت تنهایی
کوچه
گلابتون
نرگسدان
دست نوشته های من
یاد ایام
توکای شهر خاموش
آتش عشق
بر و بچه های ارزشی
کشکول
به خدا سپردمت ما برای هم نبودیم
Manna
download دانلود
تجارت الکترونیک
بازدید کل :350950
بازدید امروز : 55
بازدید دیروز: 7
RSS
پیر مرد بختیاری با آن لباس مخصوص و راه راهش، ساده و با صداقت، راه فرماندار کوهرنگ‌را گرفت و گفت «آقای نصیری، تو فرماندار و من رعیت. تو آقایی ما نوکر آقا به نوکرهایش سرمی‌زند. زمستان و بهار که برف آمد و چند ماه زیر برف ماندیم، آیا به ما زنگ زدی که بگویی کاری ازدستم برنمی‌آید، شما امیدتان به خدا باشد!»
داشتم فیلم برداری می‌کردم. فرماندار ـ که پس از سال‌های سال به فکرش افتاده بود که به‌روستای خویه از توابع کوهرنگ شهرکرد سری بزند ـ متوجه من شد، به خیال خودش دستور داد:« فیلم‌برداری نکن» و ادامه داد: «کار سیاسی نکنید آقا!»
یکی از همراهانش گفت: «وقتی می‌فرمایند نگیر گوش بده. ایشان راضی نیست.» من هم باصداقتی که از آن پیر مرد یاد گرفته بودم گفتم: «من از ایشان دستور نمی‌گیرم!»
حکایت این مردمان باصفا، بی‌ریا و مؤمن اما رنج کشیده، محروم را بارها نوشتیم و گفتیم. آن‌زمان که راهی شهرکرد شدیم مسئولان شهر ما را غریبه دانستند و گفتند مگر، خودمان کارنمی‌کنیم که شما آمده‌اید اما وقتی عزممان را دیدند فرماندارشان را هم فرستادند تا ازنزدیک بر فعالیت این «گروهک»! نظارت داشته باشد.
خانم‌های همراه و مشاوران فرماندار هم که چند خواهر تحصیل کرده را در جمع ما دیده بودندبدون آنکه متوجه هدف گروه باشند، بی‌تکلّف دم از بی شعوری و نفهمی و عقب ماندگی مردمان این‌روستاهای دور افتاده زدند. گو اینکه درباره چهارپایان حرف می‌زنند! و خواهران گروه ـ که برای‌تدریس قرآن، احکام و درمان و بهداشت مردم محروم اما غیرتمند آن دیار ، سختی سفر را بی‌هیچ درخواست و مزدی قبول کرده بودند و گردنه‌های پرپیچ و خم و خطرناک زردکوه را پشت سرگذاشته بودند ـ چیزی جز نگاه عاقل اندر سفیه نداشتند که در جواب آن بانوان محترمه بدهند.
این مردمان اما با تمام فقرها و نداری‌ها و محرومیت‌ها که حتی از دریافت امواج رادیو وتلویزیون محرومند و ماه‌ها پشت برف‌ها از همه جا منقطع می‌شوند و برق هم به خاطر شدت کوران و سنگین شدن دکل‌ها، قطع می‌شود، و تنها برای پانزده پارچه آبادی، دو خط ماهواره‌ای تلفن وجوددارد، در انتخابات ریاست جمهوری شرکت کرده بودند و بیشتر آنان نه فریب زر و زور را خوردند،چون سختی راه و کثرت مشکلات مردم اجازه حضور سرمایه داران را نمی‌داد و نه در دام تعصب‌قومی و نژادی افتاده بودند. آنها به کسی رأی دادند که شنیده بودند اهل محرومان است. کاندیدای‌آنها احمدی‌نژاد بود. و آنها روز شماری می‌کردند که نسیم مهروزی دولت نهم کی به مشام آنهاخواهد رسید.
سفر هیئت دولت و رئیس جمهور به استان چهارمحال و بختیاری به خاطر وضعیت نابستامان‌آب و هوایی به تأخیر می‌افتاد.
اما باز با اراده‌ای فولادین سفر رییس جمهور از راه زمینی انجام شد و مردمان منطقه‌کوهستانی کوهرنگ و بازفت گل از گلشان شکفت. زیرا آرزویشان تحقق می‌یافت و رئیس جمهورمردمی را در آغوش می‌گرفتند.
راه‌ها اما بسته بود، بالگردها هم امکان پرواز نداشتند و این سفر استانی بدون ملاقات‌محرومان این مناطق پایان یافت.
مصوبات هیئت دولت هم بد نبود اما باز همان حرف‌های دوران سازندگی: پیست اسکی و پله‌برقی و... کسی مخالف گردشگری نیست اما مردم این روستاها برای کشاورزی آب ندارند! جایی که‌آب معدنی کوهرنگ تولید می‌شود و آبشارها جاری است. زنان و دختران بختیاری از نبود امکانات‌اولیه رفاهی و بهداشتی رنج می‌برند و زن‌های باردار و بیماران بد حال به خاطر بسته بودن راه‌هاهر سال پشت برف می‌مانند و می‌میرند!
یاد حرف آن پیرمرد افتادم، «آقای فرماندار! کاش زنگ می‌زدی!» آقای رئیس جمهور کاش!زنگ می‌زدی و می‌گفتی: «امیدتان به خدا باشد. اگر عمری بود و توفیق خدمت، باز هم می‌آیم و درخانه‌ها که نه، کپرها، مهمانتان می‌شوم!» 13 / 12 / 84
اگه دوست داری اینجا نظر بده: نظر جالب
----------------------------------------------------------------